Na zespół klasztorny Dominikanów w Hrubieszowie składa się kościół oraz budynek przyklasztorny, oddzielone szpalerem wysokich, starych drzew.
Pochodzi on z połowy XVIII wieku, a na tutejszej plebanii na świat przyszedł Bolesław Prus. Kościół jest trójnawowy, od południa i wschodu otoczony skrzydłami klasztoru, który powstał na planie litery L. Na wysokości zakrystii budynki są połączone niskim łącznikiem z bramą, przy której rozciąga się niewielki dziedziniec. Niedaleko znajduje się również dwukondygnacyjna dzwonnica z dekoracjami w stylu klasycystyczno-neorenesansowym. Na zachodnim krańcu działki wybudowano nowy Dom Parafialny. Jest to budynek na planie kwadratu z wewnętrznym atrium. Dalej znajdują się budynki szkolne, obydwa na planie kwadratu. Większy z nich jest dwukondygnacyjny, mniejszy – parterowy. Wędrując między zabudowaniami znajdziemy jeszcze niewielki pas zieleni, przy którym powstał obelisk poświęcony Obrońcom Ojczyzny. Dalej znajduje się również figura Matki Boskiej. Historia całego kompleksu sięga początków XV wieku. W 1416 roku Dominikanie zostali sprowadzeni do Hrubieszowa za sprawą Jana Biskupca z Opatowa. Wybudowano wtedy, przy wsparciu króla Władysława Jagiełły, drewniany kościół wraz z klasztorem. Niestety budynki spłonęły w czasie pożaru miasta, a kolejny kościół również postanowiono wybudować z drewna. Spłonął on w 1648 roku za sprawą kozaków Chmielnickiego. Murowany klasztor zaczęto budować dopiero w 1736 roku, m. in. ze środków kasztelana bieckiego – Józefa Kuropatnickiego. Budowa kościoła zakończyła się w 1750 roku, klasztor oddano do użytku dopiero 16 lat później. W 1827 roku zdecydowano się na przekazanie, nieużywanego już przez zakonników, budynku klasztoru na cele edukacyjne. Jednak w 1921 roku postanowiono przywrócić tutaj działalność zakonników. Nie trwało to jednak długo, bo po 1945 roku budynek znowu funkcjonował jako szkoła.
