Zabytkowy kościół Świętego Wojciecha znajduje się niedaleko kieleckiego centrum, przy ulicach Bodzentyńskiej oraz IX Wieków Kielc.

Uznawany jest on za najstarszą kielecką świątynię. Zakłada się, że drewniany kościół znajdował się w tym miejscu już w XI lub XII wieku i był częścią tutejszego grodu obronnego oraz osady, która go otaczała. Bazuje się przy tym m. in. na notatkach Jana Długosza, który miał dostęp do dawnych zapisków, które nie zachowały się już w oryginale do dzisiaj. Aż do 1763 roku świątynia pozostała drewniana, a wokół niej rozciągał się parafialny cmentarz. Dopiero wtedy kustosz kielecki, Józef Rogalla, zdecydował się na wybudowanie tutaj murowanego kościoła, który wciąż miał pełnić przede wszystkim rolę kościoła cmentarnego. Był to niewielki, jednonawowy budynek wraz z zakrystią oraz prezbiterium. Z zewnątrz świątynia nie była zbytnio ozdobiona, wyróżniały się jedynie okna oraz wejściowy portal, które zakończono od góry półkolami. Niedaleko kościoła znajdowała się w tym czasie także drewniana, niewielka dzwonnica. O rozbudowie kościoła zdecydowano, gdy w II połowie XIX wieku rozdzielono tutejszą parafię na dwie osobne. Architektem, który zaprojektował całą przebudowę był architekt generalny, Franciszek Kowalski. Prace zakończyły się w 1889 roku i od tego czasu niewiele zmieniono w samym założeniu świątyni. Prowadzono tu jedynie mniejsze remonty. We wnętrzach kościoła znajdują się malowidła autorstwa Jana Styki, współtwórcy m. in. Panoramy Racławickiej, który w tych latach żył i pracował w Kielcach. Są to przede wszystkim trzy prace: „Św. Franciszek”, „Św. Rozalia” oraz „Rozmnożenie chleba”. Przy kościele zachowała się także figura Chrystusa wykuta w piaskowcu, która pochodzi z 1732 roku. Ostatnim elementem, który się tu pojawił był pomnik Świętego Wojciecha, patrona świątyni. Stanął on przy wejściu do kościoła w 1997 roku.