Dworek w Mogilanach, wybudowany w stylu późnoklasycystycznym, jest murowany, parterowy, otoczony parkiem o renesansowym rodowodzie, z słynną, ponad dwustuletnią aleją grabową. Został wpisany do rejestru zabytków województwa małopolskiego.
Zanim jednak powstał dwór w obecnym kształcie na tym miejscu stał drewniany pałac, wybudowany przez Wawrzyńca Spytka Jordana z Zakliczyna, w latach 1560-1567. Wawrzyniec był przedstawicielem małopolskiego rodu Jordanów, znanym miłośnikiem sztuki. Do budowy pałacu zaangażował włoskiego architekta Bartolomea Ridolfiego z Werony. Pałac otaczał piękny ogród z parkiem widokowym. W pałacu Wawrzyniec gościł wielu wybitnych artystów, min. poetę Mikołaja Reja z Nagłowic oraz publicystę Stanisława Orzechowskiego. To właśnie w tym pałacu Mikołaj Rej napisał „Do uczciwego a bacznego Polaka (...) krótkie a przyjacielskie napomnienie", a sławny drukarz Maciej Wierzbięta wydrukował w pałacowej drukarni „Żywot człowieka poczciwego" Reja. Budowla przetrwała aż do końca XVIII wieku. Z materiałów pozostałych z rozbiórki pałacu wzniesiony został dwór. Inicjatorką tej inwestycji była prawdopodobnie córka Józefa Massalskiego, Helena Apolonia Massalska. W 1802 roku dwór zakupiła rodzina Konopków i pozostawała jego właścicielem aż do roku 1939, kiedy to zostali wyrzuceni ze swojego majątku przez Niemców. Po drugiej wojnie światowej dwór został upaństwowiony przez władze komunistyczne i ulegał powolnej dewastacji. W tym czasie dwór pełnił funkcje szkoły, przedszkola oraz mieszkań dla nauczycieli. Dopiero w 1967 roku dwór wraz z najbliższym otoczeniem został przekazany Polskiej Akademii Nauk, która po przeprowadzeniu generalnego remontu przeznaczyła go na ośrodek konferencyjny. W XXI wieku w dworku organizowane są imprezy i wesela.
Z dworkiem jest związana ciekawa legenda.
Dawno temu, w Mogilanach, w każdą niedzielę właściciel dworu zapraszał do siebie na obiad żebraka. Pewnego dnia pan musiał wyjechać i jego żona została sama w dworku. Nie zapraszała ona jednak na obiad biedaków. Gdy po miesiącu pan wrócił do dworu, posłał sługę aby przyprowadził ubogiego na obiad. Sługa przyprowadził żebraka przemoczonego do suchej nitki, ponieważ była ulewa. Właściciel dworu kazał odziać go w suche ubrania i przysłać do stołu. Zjedli razem i zaczęli rozmawiać o jego biedzie. Ubogi gość powiedział, że odwdzięczy się za gościnę i przyśle po właściciela dworu swojego sługę. W następną niedzielę po pana z Mogilan przyjechała karoca ze służącym. Okazało się, że to zaproszenie na uroczysty obiad. Właściciel mogilańskiego dworu wsiadł do karocy i ruszyli. Po chwili jego karoca zaczęła się wznosić w powietrze i nagle znaleźli się w niebie. Pan zobaczył zastawiony stół, a koło niego świętych oraz Jezusa, którzy na kogoś czekali. Okazało się, że czekają na niego. Jezus zaprowadził go do stołu, przy którym zasiedli wszyscy święci. Zjedli uroczysty obiad i pan zapytał się, czy może wracać na ziemię. Jezus odpowiedział, że może, ale żeby się nie zdziwił bo może nie rozpoznać swojego domu. Gość zdziwił się, a Jezus zapytał go, czy słuchał pisma świętego w niedzielę. Przypomniał mu, że jeden dzień spędzony w niebie to 100 lat na Ziemi. Po tych słowach pokazał jak się zmieniły Mogilany. Pan powiedział, że nie chce wracać na Ziemię i został w niebie.
