Nałęczów to od lat mekka osób cierpiących i chorych, którym regularne wizyty w tutejszych sanatoriach przynosiły ulgę m. in. w chorobach układu krążenia, nadciśnienia czy serca.
Tutejszy mikroklimat powstający dzięki położeniu Nałęczowa pomiędzy wzgórzami Wyżyny Lubelskiej sam w sobie ma bowiem dobroczynny wpływ na powyższe choroby. To dla osób chorych i cierpiących właśnie w latach 1917-1919 wniesiono w uzdrowisku drewnianą kaplicę pod wezwaniem świętego Karola Boromeusza. Fundatorką kaplicy była Ludwika Benni, poświęcająca ją swojemu mężowi, znanemu warszawskiemu lekarzowi, także noszącemu imię Karola. Zgodnie z życzeniem fundatorki miejsce to miało być wsparciem duchowym dla wszystkich chorych i cierpiących przebywających na leczeniu w Nałęczowie. Kaplica pod wezwaniem świętego Karola Boromeusza utrzymana jest w stylu zakopiańskim, który na początku XX wieku zyskał na popularności w uzdrowisku, przywieziony tu z Zakopanego przez Jana Witkiewicza – architekta i krytyka sztuki, twórcę wielu nałęczowskich budynków. W podobnym stylu znajdziemy też istniejące do tej pory inne budowle w Nałęczowie, m. in. słynną Chatę Żeromskiego, w której autor „Ludzi bezdomnych” miał swoją pracownię czy dawną ochronką im. zmarłego syna pisarza – Adam Żeromskiego, będącą pierwszym murowanym budynkiem tego typu w miejscowości. Wewnątrz kaplicy, przypominającej faktycznie niewielki drewniany kościółek zakopiański, znajduje się drewniany ołtarz wykonany przez rzeźbiarza Jana Żylskiego. Umieszczony na nim obraz patrona kościoła i osób chorych, biskupa Mediolanu, Karola Boromeusza, jest kopią bardziej znanego portretu z warszawskich Powązek. W 1997 roku drewniana kaplica św. Karola Boromeusza dekretem kościelnym biskupa Józefa Życińskiego została kościołem rektoralnym parafii św. Jana Chrzciciela w Nałęczowie.
