Brama Warszawska w Opatowie to pozostałość kamiennych murów obronnych tego miasta zbudowanych w XVI wieku przez właściciela Opatowa – Krzysztofa Szydłowieckiego.
Początki budowy murów obronnych w Opatowie sięgają jednak XIV wieku, kiedy powstały one dla ochrony dużego targowiska przeniesionego tutaj ze Żmigrodu. Ich konstrukcja, ziemno-drewniana, przetrwała aż do XV wieku, kiedy na miasto napadli Tatarzy. Ich najazd na Opatów w 1500 roku przerwał okres rozwoju tego miasta na dłużej. Spłonęły wszystkie dokumenty pozwalające na dokładne odtworzenie wcześniejszej historii miasta i przez kilka lat stało ono opustoszałe i zrujnowane. Dopiero nowy właściciel – Krzysztof Szydłowiecki, który kupił Opatów za cenę dziesięciu tysięcy florenów – zapragnął odbudować miasto w jego świetniejszym kształcie. W kolegiacie zaplanował mauzoleum dla całej swojej rodziny, a dla ochrony Opatowa przed najazdami zamówił wzniesienie nowych murów obronnych wykonanych tym razem z kamienia łupanego. Do miasta za jego czasów wiodły cztery bramy wjazdowe usytuowane w wysokich obronnych wieżach. Zachowały się spośród nich jedynie dwie dolne kondygnacje Bramy Warszawskiej – trudno jednak obecnie powiedzieć, jak wysoka była ona oryginalnie i ile liczyła pięter. Opatów po raz kolejny podupadł w trakcie najazdów szwedzkich w latach 1665-1660. Mury obronne wzniesione na lessowym podłożu niszczały i nieustannie groziły zawaleniem mimo pracy mieszkańców nad ich wzmacnianiem. Ostatecznie to oni sami w XIX wieku zdecydowali się na rozebranie murów obronnych wykorzystując kamień jako materiał budowlany. Na Bramie Warszawskiej, jedynym świadku dawnej świetności Opatowa, zachował się do dzisiaj herb Krzysztofa Szydłowieckiego „Odrowąż” ze smokiem trzymającym w pysku własny ogon. We współczesnych nam czasach Brama została odrestaurowana i mieści się w niej Punkt Informacji Turystycznej.
