Dworzec kolejowy w Ostrowcu Świętokrzyskim to pozostałość architektury XIX wieku, kiedy w tej miejscowości w województwie świętokrzyskim uruchomiono odnogę Kolei Iwanogrodzko-Dąbrowskiej – historycznej drogi Królestwa Polskiego łączącej Dęblin z Dąbrową Górniczą.

Była to wyjątkowa inicjatywa w Królestwie Polskim, ponieważ na tych terenach przez lata Rosjanie powstrzymywali rozwój kolei żelaznych z obawy przed zwiększeniem potencjału wojskowego w przypadku grożącego powstania zbrojnego. Uroczyście otwarty 15 stycznia 1885 roku dworzec w Ostrowcu Świętokrzyskim był stacją końcową tej linii kolejowej, liczącej w sumie ponad 461 kilometrów i będącej najdłuższą tego typu inwestycją na ziemiach Królestwa Polskiego. Jej powstanie spowodowało znaczny rozwój przemysłu w Zagłębiu Dąbrowskim i powstrzymało upadek Zagłębia Staropolskiego, dostarczając na te tereny surowce energetyczne i hutnicze. Budowa kolei stała się także przyczyną rozwoju ośrodków miejskich przy stacjach kolejowych, tak jak stało się w przypadku Ostrowca Świętokrzyskiego, gdzie przy budynku dworca stanęło osiedle zamieszkiwane w 1970 roku przez 249 osób. W latach późniejszych linię kolejową z Ostrowca Świętokrzyskiego przedłużono do Bodzechowa. W 1915 roku został otwarty natomiast odcinek prowadzący z Ostrowca Świętokrzyskiego do Sandomierza. W czasie II wojny światowej dworzec był świadkiem wielu tragicznych wydarzeń. Dotarł tutaj m. in. w 1941 roku transport ludności żydowskiej z Wiednia rozlokowanej później w gettach w Częstocicach i pobliskich wioskach. Spory, w części jedno- w części dwupiętrowy, budynek dworca w Ostrowcu Świętokrzyskim niestety od lat niszczeje ze względu na wpisanie budynku do rejestru zabytków, co utrudnia prowadzenie na nim prac rewitalizacyjnych oraz stosunkowo mały ruch kolejowy w tym regionie. Jeżdżą tędy pociągi TLK, którymi można z Przemyśla dostać się do Warszawy z Ostrowca Świętokrzyskiego do Krakowa.