Parczew, którego historia sięga XII wieku, kiedy powstała tutaj pierwsza osada, był miastem wielokulturowym, czego symbolem pozostają do dzisiaj synagoga oraz mykwa znajdujące się w mieście, choć pełniące obecnie zupełnie inne funkcje.
Prawo do osiedlania się w Parczewie dla Żydów wydał król Zygmunt August w roku 1564. Wchodząc w strukturę miasta, społeczność żydowska stworzyła własne przedmieścia, których centrum był targ bydlęcy. To tutaj ustawione zostały budynki najważniejsze dla żydów: synagoga i mykwa, co ciekawe, sąsiadujące z kolei z przedmieściem ruskim i wybudowaną po przeciwległej stronie rynku cerkwią. Społeczność żydowska stanowiła przed II wojną światową niemal połowę ludności w Parczewie, a swój dom modlitwy wybudowała w drugiej połowie XIX. Zniszczona w pożarze z 1924 roku, została jednak już rok później odbudowana i przy okazji gruntownie wyremontowana. Największych zniszczeń budynku dokonali hitlerowcy w czasie II wojny światowej i okupacji, kiedy społeczność żydowska w Parczewie praktycznie przestała istnieć, wywieziona do obozów pracy i zagłady. Przez wiele lat po wojnie opuszczony budynek synagogi niszczał pozostawiony sam sobie. W 1957 został przejęty przez Wojewódzki Zarząd Przemysłu w Lublinie, a potem przekazany Lubelskiemu Przedsiębiorstwu Krawiecko-Kuśnierskiemu. Przez lata sprzedawano tutaj ubrania, obecnie natomiast w synagodze znajduje się restauracja. Współcześnie budynek znacznie różni się od przedwojennego. Zachowana została z niego przede wszystkim górna część elewacji oraz kształt dachu, przebudowano natomiast dolne partie elewacji. Wewnątrz wstawiono stropy oraz żelbetowe schody, a także podzielono oryginalnie większą przestrzeń ścianami działowymi. Obok synagogi znajduje się mykwa, czyli rytualna łaźnia, w której obecnie mieści się z kolei dom weselny.
