Okolice rzeki Kamiennej oraz Skarżyska-Kamiennej to nie tylko tereny, które szerszej publiczności kojarzą się z czasami wojny.

To również jedno z tych miejsc, w których hutnictwo i górnictwo mają swoją długą i ważną dla regionu tradycję. Potwierdzają to przede wszystkim badania archeologiczne wskazujące na fakt, iż w tych okolicach występowały tzw. dymarki świętokrzyskie, czyli gliniane ziemne piece hutnicze, w których tylko jeden raz można było wytopić żelazo. Na terenie Rejowa eksploatacja żelaza ma swoje początki w XV wieku. Wtedy to powstały pierwsze kuźnice, czyli zakłady hutnicze, które wybudowane zostały przez cystersów i przez nich dzierżawione mieszkańcom terenu Kamiennej. Na kuźnicę składało się kilka elementów - dymarka, młot z kowadłem, piec oraz stępa do rozdrabniania rudy. Wraz z rozwojem technologii hutniczej zmieniły się zasady wytopu żelaza, co poskutkowało tym, że w XVIII wieku wybudowano nowy piec hutniczy z fryszerką w miejsce dawnego. Niestety w związku ze złą gospodarką dzierżawców piec stopniowo niszczał. Niecałe 10 lat po modernizacji, czyli w ok. 1780 roku kuźnica przeszła do rąk państwa Michalskich, którzy szybko popadli w długi i doprowadzili do upadku zakładu. Gdy zamknięto zakon cystersów, a w szczególności, gdy wygasł przywilej dla tego zakonu, to jego majątek wraz piecem Rejowskim przeszedł na własność rządu. W późniejszych latach Stanisław Staszic podjął się zadania rekonstrukcji i tchnienia nowego życia w upadły zakład. Pod okiem Stanisława Wysockiego zakład rozbudowano kilkukrotnie dodając do niego odlewnię, rusztarnię, miechownię, wegielnię, koło wodne, czy konstrukcję do wciągania wózków wypełnionych złożami żelaza. Wybudowano również domy dla zawiadowcy, administracji oraz pracowników zakładów. Rozwój technologii z XIX wieku był przyczynkiem dla zamknięcia zakładu. Ostatecznie wielki piec zakończył swoją działalność w 1901 roku, kiedy to wstrzymano produkcję, a podczas okupacji definitywnie zakład zamknięto.