Kościół św. Wawrzyńca w Radziszowie wraz z ogrodzeniem został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego.
Parafia erygowana przed 1325 rokiem.Kościół jednonawowy, orientowany, z niską wieżą, prezbiterium zamknięte wielobocznie, dach dwuspadowy kryty jest blachą miedzianą. Po stronie północnej zakrystia, po południowej kruchta z kamiennym portalem i drzwiami obitymi blachą. Pod kościołem znajduje się krypta do której wejście zamurowano prawdopodobnie po powodzi. W wyposażenie kościoła wchodzi: drewniana ambona z rzeźbami apostołów, przeniesiona z nawy głównej do prezbiterium; kamienna chrzcielnica z XVII wieku; późnobarokowe konfesjonały z 1781 roku; dzwon na wieży z 1845 roku. Ołtarze są drewniane, polichromowane, złocone i osrebrzane. Ołtarz główny z XVIII wieku, częściowo uzupełniony w XIX wieku a w nim: rzeźba Ukrzyżowanego w szerokiej, ornamentnej ramie, na zasuwie obrazy ,,Św. Wawrzyniec” z 1769 roku oraz,,Św. Józef” z 1947 roku. Po bokach figury świętych biskupów: Wojciecha i Stanisława, w zwieńczeniu znajdują się posągi Boga Ojca oraz Chrystusa. Ołtarze boczne są cynobrowe, bogato rzeźbione. Prawy ołtarz z I poł. XVII wieku, a w nim obraz ,,Św. Katarzyna Aleksandryjska” z 1762 roku. Lewy ołtarz jest kopią prawego, wykonany w XIX wieku. We wnęce rzeźba Matki Bożej Różańcowej z 1912 roku. Faseta przyozdobiona motywem sztywnych liści akantu, pod fasetą fryz ułożony z wici roślinnych przerywany symbolami hostii, oka opatrzności, męki pańskiej, baranka, kotwicy oraz lilii z rybami.Na ścianach kościoła widnieją wizerunki czterech ewangelistów (Marka, Mateusza, Jana i Łukasza) oraz ich atrybuty: lew, anioł, orzeł i wół. Znajduje się również polichromia ze sceną,,Michał Archanioł walczący ze smokiem”, ,,Matka Boża z Dzieciątkiem ukazuje się ludowi polskiemu”.Obecny kościół par. pw. św. Wawrzyńca murowany i wybudowany w XV wieku na fundamentach poprzedniego. Podczas pożaru w 1844 roku spłonęła część wyposażenia oraz zawaliło się sklepienie. Kościół do 1847 roku został odnowiony i wyposażony głównie dzięki hrabinie Helenie Dzieduszyckiej. Konsekracji po pożarze dokonał w 1857 roku bp Józef Alojzy Pukalski. Kościół otoczony jest również zabytkowym murem.
