Wspominając Stanisława Wosia – naszego przyjaciela, jednego z najlepszych polskich artystów fotografików, człowieka, który ukochał Ziemię Suwalską, przykładnego ojca i męża, mamy w sercu ogromny żal, że odszedł od nas o wiele za wcześnie, bo przecież mógł jeszcze wiele dobrego dokonać na polu polskiej kultury i sztuki.

Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą – te słowa ks. Jana Twardowskiego brzmią bardzo mocno w kontekście kruchości ludzkiego życia, tej kruchości, którą wyraźnie i wielokrotnie akcentował Stanisław Woś. Czymże jest człowiek wobec ogromu natury i tajemnicy istnienia? Dlatego w pracach Wosia raczej mało jest wizerunków ludzkich. Wiele za to głębokiej miłości do majestatu natury, niewytłumaczalnej, jeszcze nieodkrytej, potężnej i niesamowitej. Wyraz tej miłości widoczny jest szczególnie w jego pejzażach mistycznych. Jego fotografie są metaforyczne, pełne tajemniczej mocy, symbolicznych znaczeń, odniesień do symboliki wiary, dawnych bytności, pierwotności.

wstęp wolny | wystawa czynna do 31.12.2017 roku | wernisaż wystawy odbył się 3.11.2017 | prezentowane prace pochodzą ze zbiorów Pani Ewy Woś