Mieszkańcy Ostrowca Świętokrzyskiego byli świadkami tragicznych wydarzeń w okresie II wojny światowej, kiedy w mieście okupanci niemieccy założyli getto gromadzące ludność żydowską na terenie zamkniętym i strzeżonym.
Znajdował się pomiędzy ulicami Młynarską, Pierockiego i Denkowską. Najwięcej osób przesiedlonych między innymi z Sandomierza, będącego od lat miejscem osiedlania się tutaj Żydów, znajdowało się w Ostrowcu Świętokrzyskim w 1942 roku. Ich liczbę szacuje się na 15 do 16 tysięcy osób. Getto Ostrowieckie było stopniowo likwidowane, głównie pod koniec 1942 roku, kiedy większość ludności żydowskiej została stąd wywieziona do obozu zagłady w Treblince. Około dwóch tysięcy osób zostało zgładzonych w Ostrowcu Świętokrzyskim, pozostała część była wykorzystywana w obozie pracy znajdującym się między ulicami Sienkiewicza, Iłżecką i Polną oraz na terenie dawnego cmentarza żydowskiego. Kolejne akcje deportacyjne miały miejsce w 1943 roku, kiedy Żydzi byli wywożeni do obozów pracy w Sandomierzu oraz w Bliżynie. Całkowita likwidacja Getta Ostrowieckiego w dotychczasowej postaci miała miejsce natomiast w kwietniu 1943 roku. Pozostała w nim ludność żydowska została osadzona w obozie pracy utworzonym przy hucie w Ostrowcu Świętokrzyskim, gdzie przywożono nowe transporty ze Związku Radzieckiego oraz Austrii. Zmuszani byli oni tam do nadludzkiego wysiłku przy pracy w cegielni, hucie i cementowni, na skutek czego większość z więźniów zmarła na miejscu. Ten obóz okupanci niemieccy zlikwidowali dopiero w 1944 roku, wobec perspektywy zbliżających się wojsk z frontu wschodniego. Udało się z niego zbiec około 200 osobom, reszta została wywieziona do obozu zagłady w Oświęcimiu. Tym samym po obecności osób pochodzenia żydowskiego w Ostrowcu Świętokrzyskim pozostały nieliczne ślady. Jednym z nich jest budynek przy ulicy Iłżeckiej 45 – będący dawną siedzibą Judenratu w mieście.
