Wchodzący w skład zespołu pałacowo-parkowego przy Pałacu Czartoryskich w Puławach Domek Gotycki powstał według projektu Chrystiana Piotra Aignera w latach 1801-1809.
Księżna Izabela Czartoryska, z której inicjatywy powstawał cały zespół gromadziła tutaj pamiątki polskie oraz pochodzące z całego świata w swoistym lapidarium, czyli miejscu zbioru kamiennych posągów, nagrobków, tablic i fragmentów słynnych budowli. W Domu Gotyckim znajdowały się również obrazy pędzla Leonarda da Vinci – słynna „Dama z łasiczką”, „Krajobraz z miłosiernym Samarytaninem” Rembrandta czy zaginiony w czasie II wojny światowej i do tej pory nieodnaleziony „Portret młodzieńca” autorstwa Rafaela. Wśród kamiennych fragmentów zebranych przez księżnę Izabelę Czartoryską były także m. in. cegły z zamku Jana Zamojskiego, domu Jana Kochanowskiego czy z zamku krzyżackiego w Marienburgu, kule z działa szwedzkiego z Zamościa oraz koń z białego marmuru z grobu w kościele Franciszkanów w Krakowie. Ambicją księżnej, której intelekt i obycie wysoko cenili jej współcześni było bowiem stworzenie w Puławach ośrodka życia kulturalnego i społecznego dorównującego poziomem dworowi królewskiemu w Warszawie, przez co miejsce to czasem nazywano „Atenami Polskimi”. Fermentowi intelektualnemu sprzyjała obecność w Puławach wielu artystów i ważnych postaci polskiego Oświecenia, m. in. Juliana Ursyna Niemcewicz, Franciszka Koźmiana czy Jana Piotra Norblina. Dokładny spis przedmiotów i dzieł sztuki zdobiących Dom Gotycki przygotowała sama księżna w katalogu Poczet Pamiątek Zachowanych w Domu Gotyckim w Puławach. To dzięki temu zachowanemu dokumentowi wiadomo, co mieściło się w budynku, który po Powstaniu Listopadowym został w znacznej mierze zniszczony i ograbiony przez Rosjan. Część zbiorów arcydzieł malarstwa na szczęście przewieziona została do Francji, gdzie mieszkał ostatni właściciel Puław – książę Adam Jerzy Czartoryski – zaś pod koniec XIX wieku trafiły do Krakowa, gdzie do dziś są częścią zbiorów Muzeum Narodowego. Malownicza willa w stylu neogotyckim do dzisiaj pozostaje budynkiem, w którym można podziwiać płynne połączenie nurtów klasycyzmu i romantyzmu. Po II wojnie światowej został otwarty ponownie jako muzeum mieszczące zbiory regionalnego PTTK.
