Utrzymany w późnogotyckim stylu Dom Długosza to jeden z najcenniejszych zabytków architektonicznych Sandomierza.

Został ufundowany przez Jana Długosza – wybitnego historyka, ale też kanonika sandomierskiego, jako budynek księży mansjonarzy w XV wieku, a wybudowany w 1476 roku. Wzniesiony na charakterystycznych podmurowaniu z cegły o tzw. polskim układzie gotyckim, jest ozdobiony nieregularnie ułożonymi rombami z cegły ceramicznej zendrówki. Od strony katedry sandomierskiej na ścianie widoczny jest herb Długosza – Wieniawa, z datą ukończenia budowy 1476. Centralnym miejscem wewnątrz jest obszerna sień, do której prowadzą dwa gotyckie portale. Dom Długosza funkcjonował bez przerwy aż do XIX wieku, kiedy po rozwiązaniu zakonu księży mansjonarzy, zaczął popadać w ruinę. Jego renowację rozpoczęto dopiero w dwudziestoleciu międzywojennym, z inicjatywy biskupa Włodzimierza Jasińskiego, który postanowił umieścić tutaj siedzibę Muzeum Diecezjalnego. Rekonstrukcji poddano wtedy dach, szczyty domu, obramowania i portale okien, wmurowując zachowane fragmenty oryginalnej budowli w ściany. Wnętrze oryginalne także zostało poddane przebudowie, w trakcie której dużą sień podzielono na dwie części. Zachowano natomiast wielotraktowy układ pomieszczeń, schody na piętru wmurowane w grubość muru, a także białe obramowania okienne. Muzeum Diecezjalne mieszczące się dzisiaj w Domu Długosza prezentuje zbiory kolekcjonowane od XIX wieku, dla ochrony przed zniszczeniem pamięci. Na początku XX wieku zbiory muzeum znajdowały się w klasztorze benedyktynek, służąc alumnom przy nauczaniu historii w Sandomierzu jako gabinet pomocniczy. Do Domu Długosza zbiory przeniesiono w 1937 roku. Możemy tutaj podziwiać dzieła sztuki sakralnej: malarstwo, rzeźbę oraz rzemiosło artystyczne związane z ziemią sandomierską.