Historia Pałacu Czartoryskich w Puławach sięga II połowy XVII wieku, kiedy w miejscu nieistniejącego zameczku Tęczyńskich powstała barokowa budowla dla Stanisława Herakliusza Lubomirskiego według projektu Tylmana z Gameren.
Zniszczony w czasie wojny północnej ze Szwecją, pałac odzyskał swoją świetność w I połowie XVIII wieku, kiedy jego odbudową w stylu rokokowym zajęła się Elżbieta Helena Sieniawska, korzystając z pracy Jana Deybla. Późniejszy główny architekt puławski Chrystian Piotr Aigner, działający na zlecenie księżnej Izabeli Czartoryskiej i księcia Adama Czartoryskiego zachował główny kształt projektu Deybla, rozbudowując jedynie alkierze i łącząc pałac z lewą oficyną w stylu klasycystycznym. Rozbudowany został także zespół parkowy otaczający pałac, utrzymany w stylu angielskim ogród z klasycystycznymi budowlami, jak Domek Grecki, Pałac Marynki, Świątynia Sybilli czy Dom Gotycki. Pałac w Puławach w okresie panowania tam Czartoryskich stał się jednym z najważniejszych w kraju ośrodków życia kulturalnego i społecznego. Czartoryscy, mocno zaangażowani w życie oświeceniowej Polski, gromadzili tu ówczesną elitę intelektualną, wśród ich gości byli m. in. Franciszek Koźmian, Julian Ursyn Niemcewicz, Jan Piotr Norblin lub Wincenty i Franciszek Lesslowie. Niestety, przegrane powstanie listopadowe i zaoczny wyrok na księcia Adam Jerzego Czartoryskiego, ostatniego właściciela pałacu i parku w Puławach, spowodowały znaczne zdewastowanie majątku. W pałacu swoją siedzibę do 1862 roku znalazł Instytut Wychowania Panien, na potrzeby którego budowla została przebudowana w stylu neoklasycystycznym przez Józefa Góreckiego. Na szczęście obiekt przetrwał II wojnę światową i pomimo lokowania w nim kolejnych instytutów badawczych pozostał w stanie niezmienionym do dzisiaj wraz z parkiem, uznawanym za jeden z najpiękniejszych w całej Polsce.
